Kartal Bayan Masör

Kartal Bayan MasörDill’in oyuna yaptığı bir katkıydı bu. Kedi ve sincap yakalayamadığı bir gece, Boo ısırıp koparıyordu. Anne oturma odasında oturur, çoğu zaman ağlardı. Boo da evindeki eşyaları parçalardı. Üçümüz adım atarını belaya sokan delikanlılar olurduk.Ben arada yargıç da olurdum. Dill, Jem’i süpürgeyle itekleye itekleye gdolayır, merdiven altına kapardı. Jem gerektiğinde şerif, kasabalı, Radley konusunda bilgi küpü olan Bay Stephan Crawford olarak görünürdü. Boo’nun büyük sahnesini oynama sırası erişince eve gizlice girer, Calpurnia’nın dalgınlığından yaralanıp makası yürütürdü. Sonrasında da salıncağa oturur gazete doğrardı. Dill yanından geçerken öksürürdü. Jem de makası şakacıktan bacağına batırırdı. Benim durduğum yerden gerçek sanırdınız. Bay Nathan Radley her günkü şeklinde kasabaya gitmek için önümüzden geçerken öylece dururduk. Bilseydi ne yapardı acaba? Komşular geçince de oyunu bırakıyorduk. Bir keresinde hanımefendi Maudie Atkinson’u, elindeki bahçe makası havada, bizi izlerken yakaladım.

Kartal Bayan Masör

«Bir adamın Ailesi» adlı oyunun Bölüm OnbeÅŸ, Sahne II’sini oynuyorduk ki Atticus’a basıldık. Kaldırımdaydı. Kıvırdığı gazetesini dizine vuruyordu. GüneÅŸ tam tepemizdeydi. «Ne oynuyorsunuz siz?» «hiçbirÅŸey,» dedi Jem. Jem’in kaçamak sözleri bana oyunun gizli saklı kalması icap ettiÄŸini öğretti. Ben de sustum. «Makasla ne yapıyorsunuz peki? Neden kesiyorsunuz o gazeteyi? Bugünkü gazete ise canına okurum.» «hiçbir ÅŸey.» «Ne aslabir ÅŸeyi?» «hiçbir ÅŸey efendim.» «Makası ver bana. Bu oyuncak deÄŸil. Bu oyunun Radley’lerle bir ilgisi yok deÄŸil mi?» Jem kıpkırmızı oldu. «Hayır efendim.» «umarım yoktur,» dedi Atticus ve eve girdi. «Jeem…» «Sus! Oturma odasında, bizi duyabilir!» Bahçeye geçtiÄŸimizde Dill oyuna devam edip etmeyeceÄŸimizi sordu. «bilmem. Atticus oynayamayız de…» «Jem,» dedim. «Atticus biliyor.» «Bilmiyor. Bilseydi söylerdi.» Bundan pek kesin deÄŸildim ama Jem kız benzer biçimde davrandığımı, kızların hep bir ÅŸeyler uydurduklarını, insanların onları bundan dolayı sevmediÄŸini, eÄŸer kız gibi davranacaksam gidip yeni bir oyun arkadaşı bulabileceÄŸimi söylemiÅŸ oldu. «İyi. Siz oynayın. Görürsünüz.» Atticus’un geliÅŸi, oyundan vazgeçmek istememin ikinci nedeniydi. Ä°lk nedenle Radley’lerin bahçesine yuvarlandığımda karşılaÅŸmıştım. Bütün o baÅŸ dönmelere, mide bulantısına ve Jem’in baÄŸlarırışlarına raÄŸmen öteki sesi de duyabilmiÅŸtim. Onlar kaldırımdan duyamazlardı.